|
Wat ik zie kan ik niet zijn In het voorjaar van 2010 ontving dichter/performer Serge van Duijnhoven een schrijfopdracht in het kader van de zomermanifestatie Landkunst2010. Tijdens deze manifestatie konden tijdelijke en permanente kunstprojecten, theatervoorstellingen, geluidswerken en studiemiddagen op locatie worden bezocht en gehoord. Het Groene Woud is een van de Nationale Landschappen in Nederland. Het is het groene gebied tussen de Brabantse steden Den Bosch, Tilburg en Eindhoven en dat gekenmerkt wordt door een mengeling van dorpen, natuurgebieden, landbouw en boomkwekerijen. In een setting van populierenbosjes, beken, omzoomde weiden, bossen en heide, dorpen, spoorbanen en autowegen wordt een landschap zichtbaar dat historie en actualiteit verenigt. Serge van Duijnhoven werd
gevraagd op zoek te gaan naar de genius loci van dat landschap, de geest
van de plek. Geboren in Brabant, maar nu woonachtig en werkzaam in Brussel
is hij van een jongen uit de provincie een stadskunstenaar bij uitstek
geworden, voor wie de urbane wereld van poëzie, literatuur, muziek
en theater zijn habitat is geworden. Dat levert een aantal opmerkelijke
teksten op, die soms het karakter van een lofzang, dan weer van een klaagzang
krijgen, die de lezer betovert, beveelt, verleidt, en confronteert. Er
zijn teksten die in dialect zijn geschreven, niet uit gewoonte of ideologie,
maar uit bewondering voor de rijkdom ervan. L.J.A.D. Creyghton is een van Nederlands bekendste landschapsfotografen, met een lange staat van dienst. Al eerder werkte hij met Serge van Duijnhoven samen. Op uitnodiging van uitgeverij Pels & Kemper maakte hij speciaal voor deze uitgave nieuw werk. De foto's zijn recentelijk gemaakt in Het Groene Woud en niet eerder gepubliceerd. Creyghton woont zelf in het gebied en kent de omgeving 'van binnenuit'. Heel vroeg in de ochtend of in de avondschemering, als het licht het landschap schildert, kan men hem vinden op dijkjes, midden in weilanden, langs beken en aan bosranden. Zijn 'klassieke' foto's tonen ons niet alleen de schoonheid van het landschap, maar ook de ongrijpbaarheid en de rijkdom ervan. Zij dwingen ons precies te kijken en daar de tijd voor te nemen. De jonge grafisch ontwerpster Silke Oude Griep maakte van dit boek een fijnzinnige publicatie, waarin tekst en beeld de aandacht krijgen die zij verdienen. www.sergevanduijnhoven.wordpress.com
|
Wat
ik zie kan ik niet zijn
|
|